"Arkadaþ dediðin seni sýrtýndan býçaklamaz. Yalancý üzüntülerle; sen aðladýðýnda sakýn aðlama der!"
on yedi yaþýnda
beyaz yüreði gibi teni
yosun bakýþlarý vardý sarý ceketinde gizli
dudaklarý vardý alýný sürdüðünde titreyen
üzerinde küçük bir ben
giden damarlarýnda ben olan bir kalbi vardý
on yedi yaþýnda...
gecenin bir yarýsý üç çift el
salyalarýný salarken yataðýnýn bir köþesinde
yorgun bedeninden çözüp ellerini
artýk mor dudaklarýndan
her hayýr düþüþüne bir býçak indirirken
tam on dokuz yerimizden vurulduk
sen ve ben
maviden, özgür çarþafýný sarmýþken kan
morarmýþ dudaklara mosmor gözler yakýþtýrmýþtý caniler
yosun gözler bakakalmýþtý
son kez gülen resmine
kan revan bir beden
derinliðinde kaybolmuþtu ölümün
ruhundan damlalar düþtü
istanbul aðladý yedi gün yedi gece peþinden
on dokuz yaþýndaydý
kasýmýn bilmem kaçý
saat gece yarýsýný biraz geçerken
ve son nefesimize on dokuz kurþun sýkýlýrken
on dokuz ölüm doðurdum
o , yokken