gülüyorum... halime gülüyorum utanmadan deniz kenarýnda otursam elimde þemsiye dalgalar yalasa yavaþ yavaþ ayaklarýmý gökyüzünde güneþ gülümsüyorken hiç bir köpüðünü zayi etmesem kumsalda ölmek istiyorlarken þemsiyemin içine alýversem tane tane bir damla gözyaþýnda okyanuslar misali tane tane biriktirsem þemsiyemin içinde ve okyanuslarý kýskandýrsam güneþ vuramayan abisler kadar derin müren balýklarýnýn kurduðu tuzaklardan habersiz ýlýk bir akýntýnýn alýp götürdüðü bedenim olsa ve sen bir denizkýzý edasýyla gülümseyerek baksan bana köpüklerden oluþan okyanusta kaybolsam þemsiyemin içinde kimse bilmese nereye kaybolduðumu sadece sen ve ben bilsek nefeslerimiz ýsýtsa bir avuç köpükten oluþan okyanusu gülüyorum halime gülüyorum utanmadan hasretin delirtti ya beni kimse görmesin gülüþlerimi diye aðlamaya baþladým gözyaþlarým ýslattý þemsiyedeki köpükleri ýlýk bir ýþýltýya rastladý gözbebeklerim yakýcý güneþin altýnda buz tuttu ruhum aniden sen bakýyordun bilmeden o köpüklerin arasýndan delirdim mi bilmiyorum bildiðim tek þey var ki sevdiðim bir delinin bilinmezlikler dünyasýndaki mutluluðu gibi ben seni çok seviyorum...
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON
Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.