Yalnýzým En yakýnýmdýr banklar Karþýmdaki salýncakta sallanan çocuklar Yalnýzým Yapraklarýný dökmüþ bir aðaç gibi Sahrada yeþeren bir çiçek misali... Hani gözlerinle yüreyime dokunup inciden, zebercetten kementler atmýþtýn ya Ýþte ben o zamandan beri Ne yana dönsem ürkütücü bir yalnýzlýðýn koynunda buluyorum kendimi Boþ kuyularý andýran hüzün ve matem kokulu girdapta kalýyorum Gönlümdeki feryada sükut ediyor dilim Denizin kenarýna oturmuþ çare arýyorum sudan, havadan ve martýlardan Gönlümün feryadýna susan dilime inat kýzgýn dalgalanýyor deniz Dilimdeki prangaya inat almýyor martýlar elimden simit Ve yine yalnýzlýðýn kucaðýnda buluyorum kendimi
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet duvaklı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.