Ýnsan bu dünyaya basmýþ ayaðý
Yerleþtikçe artýk gitmeyi bilmez
Ömrü yettiðince türlü tuzaðý
Atlatýr, sadrýnda kaygý eksilmez
Zor, çetin yaþamda varlýðý yolcu
Etrafý toz toprak gördüðü, duvar
Elinde sýmsýký umudun ucu
Canýný yakacak rüzgârý savar
Kalkýp yürüdükçe kesik nefesi
Fikriyle yarýþýr kafa kafaya
Koynunu iþgalde saklý hevesi
Koþturur dört nala bazen de yaya
Harami yurdunda deðil baþýboþ
Azgýn hýrsýzlardan nefsi yenemez
Can üþür ten titrer heybe de bomboþ
Takatten kesilip geri dönemez
Görünmez kederi baðlý kendine
Bir yüzü gülse de öteki mutsuz
Kavgasý gönülle el âleme ne
Varýr bir çeþmeye dudaðý susuz
Kalbine sunulmuþ koskoca derya
Gezinir Araf’ta dilinde dua
Ben kimim dedikçe öter kanarya
Vaktin ortasýna kurulur þua.
Nezahat YILDIZ KAYA