Bir gül domurcuðuydu O. Sert esen, bir fýrtýnaya bükmüþtü boynunu. Uzanacak bir el arýyordu. Zavallý. Daha yaz bahar yaþamadan, hazaný yaþamaya baþlamýþtý. Çaresizdi, utangaçtý. Ve! Dokunsan, yüreðini bin bir parça ederdi. O.
Titrekti, ürkekti su çiçeðiydi. O. Bulutlar içinde, fýrtýnalarla gelmiþti. Yaðmur doluydu, siyah inciden gözlerinin kirpikleri Bi,_ çareydi. Yurdundan yuvasýndan koparýlmýþ biriydi. Kýrýktý, kalem tutan elleri Þehrin kalabalýk yerlerinde dolaþýyordu. O.
Korkunun þahý oturmuþtu, göz bebeklerine Dili laldý Hem bir’ de! Güzel, mi güzel, kumraldý. Birkaç kuruþ sýkýþtýrdým da, onun kalem tutan ellerinde Yine de, gülemedi sevinemedi. O.
17 Kasým 2015-11-17 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.