»» İşte İmzam! ««

Biliyordun çocuk, ben de biliyorum artýk,
Iþýðýn yokluðundan belirirmiþ karanlýk.
Yeni bitmiþ tohumun üzerine çökermiþ,
O büyük gareziyle kasvetini dökermiþ.
Öyle masum kalmýþ bir karanlýk deðil, o bir...
Bir yerden gelen saðýr sesler, huzura kibir.
Ýlk hecesi bu onun, çaktýðý ilk kývýlcým,
Daha ilk davamdý bu, idam verdi yargýcým.
Zifiri karanlýðýn içinde gardiyanlar,
Demirin ötesinde aðlýyor anlayanlar.
O gölgeler kimleri yok etmiþ, ah be kuzum!
Hangisini dinlemiþ, "býrakýn, ben suçsuzum!".
Yalnýzlýk vardý demir parmaklýðýn gözünde,
Hatalarý haykýrdý giren ýþýk sözünde.
Her gün akþam olana dek öfke birer birer,
Akþam sýzýnca gözden içeri hüzün girer.
Günler geçsin; ne aðla sen, ne baþýný eðdir,
Bin defa duymaktansa bir defa görmek yeðdir.
Olacak olan þeyin önüne set vurulmaz,
Ne sevdaymýþ seninki, mürekkebin durulmaz.
Tekrar takvimi alýp zamaný baþa sardým,
"Ne deðiþti ki!?" deyip düþüverdi tüm gardým.
Ýlk kez yaþadým ama bu ilk kez yaþanmadý,
"Dayanýyorum", diyen hiç kimse dayanmadý.
Bana "yaþamana bak", diyen insanlar çoktu,
Halbuki yaþamaktan baþka boktan iþ yoktu.
Ayýrýyor kendine göre karayý akla,
Öðüdünü toparla, hatalarýna sakla.
Sabredemediðin o köpekler ürüyordu,
Verdiðin tüm öðütler sabrý sömürüyordu.
Ufak çocuklar gibi çöp, taþ atýyor nehre,
Zalimin efendisi, zehir katýyor zehre.
Bir düþün demeden sen de düþün bu rüzgârý,
Uzun gelmesin þiir, bu kýsa günün kârý.
Boþ söz geveleyenler nasiplerini alsýn,
Umursamadýðýnýz dostluklar sizde kalsýn.
Kýzdýðým, sözler deðil, içimdeki bir acý,
Bazen düþüyor koca krallarýn þanlý tacý.
Deðiþtiriyor koca daðýn dik yamacýný,
Þaþýrýyor divane olunca amacýný.
Hayat herkese farklý vuruyor biçim biçim,
Anlamadan hiç kimse, bu bir kapalý seçim.
Sanki gerçekler için sallýyor pembe zarý,
Kral düþerken takýyor þanlý tacý soytarý.
Koptu zincirim derken baðlýyým köpek gibi,
Hani güçlüydün, hani yoktu gücünün dibi!?
Baksana ben dönmüþüm geçmiþe, aðlýyormuþ,
Ýnan kaybettiði her an yürek daðlýyormuþ.
Uzun zaman geçirdim kalem elimde bence,
Tam bir ömür boyunca, kýrk dokuz satýr önce.
"Daha anlatacak ne kaldý", deyip susarken,
O karanlýk sarmaya baþlar "dur, vakit erken".
Hatýrlýyorsun aþýk olup divane seni,
Dolduruyorsun sonra baþka dertle keseni.
O da baþka bir tane hatýrlatýyor sana,
Sen hayata kýzmýþsýn kalemi býraksana.
Vay be koca dað! Ne çok kar yaðmýþ gür baþýna,
Nuh tufaný karýþmýþ gözlerinin yaþýna.
Kulaklar yalan söyler, ya gözlerin söyler mi?
Islak tenin nedeni elin olan eller mi?
Yataðýnda gördüðün yakýn-uzak bir düðün,
Sebebidir karanlýk içindeki körlüðün.
Yaþam açýk bir keder ve þakayla karýþýk,
Biliyordun, bizimle ancak böyle barýþýk.
Susuyorum, cevabým her satýrda çok netti,
Evet, söz vermiþtim ve benim sözüm senetti.
"Ben seni hiçbir zaman unutamam kelebek",
Ýþte imzam! Bu sana hala aþýðým demek.

SCKaradeniz [Mr. Lonely]
Sosyal Medyada Paylaşın: