Kimisi yüz beþ demiþti Kimisi yüz on beþ Bilen olmamýþtý tam yaþýný Nedense Seksen yazýlmýþtý mezar taþýna
Kendiside bilmiyordu Sorduðumda cevap veremiyordu Seferberlikte dedenle evliydim Hesapla dur diyordu Baþalýyordu anlatmaya: “Ahh! O Uruslar varya O uruslar Birde Ermeniler Kuþatýnca yurdumuzu Yollara vurduk kendimizi”
Kimi eþeðe binmiþ kimi kaðnýya Sýrtýnda yavrusuyla kimde yaya O gün öðlene doðru Varmýþlar Tahta Köprü’ye
Ýlk mola yeriymiþ burasý Emzirmek istemiþ yavrusunu bir ana Ama; ne süt varmýþ anada Ne hal kalmýþ yavruda Zaten hastaymýþ Memeyi emmeden ölmüþ burada
Günler sürmüþ yolculuk Haftalar, aylar sürmüþ Hayvanlar telef olmuþ insanlar ölmüþ. Ölenler kefensiz gömülmüþ Ve sonunda Adana’ya varýlmýþ
Biraz gülmüþtü yüzler Adana’da Ama özlem duyulmuþtu yinede. “Biz döndük kardeþim kaldý “ dedi Anlatýrken bunlarý Doluyordu gözleri.
Ben sorardým o anlatýrdý O anlatýrdý ben dinlerdim Bir gün: “Atatürk’ü gördün mü dedim?” O da kim dedi. Ben Atatürk dedikçe O tanýmam dedi Þaþýrdým
Peki nasýl kurtuldunuz dedim. Yerinden hafifce doðruldu Uzaklara bakar gibi baktý. Gözlerinin içi parlamýþ, Deðiþmiþti bir anda “MUSTAFA KEMAL PAÞA Kurtardý oðul; MUSTAFA KEMAL PAÞA” dedi Sosyal Medyada Paylaşın:
Erol ÇELİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.