attý birisi beni bulutlarýn koynundan; düþtüm aþaðýlara da niye güldüm! içtim zehrini akrebin yelkovanýn, sýrladým ömrü dört bir yandan þiirle; cehennemi cebimden mi düþürdüm?
ardýmda sürgit bir avcý soluðu, anladým artýk ne ekmek ne su ne de beste gerek bu þiire; düþtü yakasýndan mülkiyeti canýn okyanusun çiçekli tuzlarýnda söndü volta attýðým aynalarýn göðsünde öyle aniden ben seni görünce, belki öyle sanmýþým, ben onu deðil de cehennem beni cebinden düþürdü!