Gel...Konuğum Ol...!

uyansak bir gün beraber,
silsek gözümüzün çapaðýný iki damla suyla
yýkamaktan usanarak yüzümüzü...

geceden kalma yorgunluðumuzdan
bütün mevsimlere inat
bir sonbahar gecesi geçirsek ardýndan ikimiz...

sen,
ampul kapansýn istersin
ben,
mumlarý yakmak isterim...

sonra,
þarap kýpkýzýl, ýlýk...

önce demleniriz,
çocukça þeylerden bahsederiz
ve nedenini bilmediðimiz bir heyeccan sarar ikimizi de...
yýllarýn yaþanmýþlýðýný bildiðimiz halde heyecanlanýrýz...

yorulur sonra dillerimiz,
anlamlý anlamlý susarýz...

sen yatakta uzanýrken ben
gizlice, masumca çocuk gibi
sokulurum yanýna...

sabah hem piþman,
hem mutlu, hem mutsuz,
hem de aþýk olarak uyanýrýz...

bu hep böyle sürsün isteriz ama,
artýk,
inanmamaya baþladýðýmýz
kader ayýrýr...

kader,
bütün sýradanlýðý ve açýklýðýyla ayýrýr...

artýk uzaktan uzaða hissederiz sýcaklýðýmýzý birbirimizin...
zaten hep böyle olur,
uzaktayken bile hissedebilmemiz titrek sesimizi,
heyeccanýmýzý...

sonra,
uzaktan çaðýrýrýz konuðum ol deriz...

gel,

konuðum ol...



Sosyal Medyada Paylaşın: