mehlika

Kaçýncý mevsiminde iken ömrümün
þu tarumar olmuþ bahçesinde
gülümsemeleri yarým kalmýþ yüzümün
hatýralarýdýr ellerime düþen güz

niçin bir yol getirmez bir yol götürür
araya dað girer taþ girer uyku girer unutturur
gün eskir yüz asýlýr gül kurur niçin
benim ömrüm kýsadýr kelebeklerden

serviye benziyor karþýdan baktým
rüzgar bile dokunmuyor seviden öylece dur
dur hasretten öyle bir þehir düþün ki çýldýr
bin asýrlýk yalnýzlýktýr bu yeni deðil

gönlüm el vermiyor ki gitsin
dallarda yollarý bozulsun aþiyanlarýn
o son yapraklarda düþmeden
kýyamete kadar ana oðuldan ayrýlsýn

þimdi içimde saklý sarnýçlarda biriktirdiðim
gözyaþý þiþelerini tam da yere çalmýþken
çýkýp gelen kadýnlardan utanýr gülmem
verdiðin ömürden baþkasýna da eyvallah etmem

gün geceye karýþýr insan bilmeden bile
sokak lambalarýnýn ýþýðýna alýþýr
kopan bir kýyamet gibi çýðlýk çýðlýða gelsin ayrýlýk
nasýlsa gökyüzünde ikimizin bir yýldýzý var

ama dur þimdi deðil kaldýr baþýný bak
bir tayýn alnýnda doðmuþ olabilir koþup gelebilir baht
büyür büyür büyür zamansýz mekânsýz
göz bebeklerinde Tanrý aþk ve yýldýz dediðin








Sosyal Medyada Paylaşın: