YORGUN BEDEVİ (EN SEVDİĞİM ŞİİRİM)

Geçerek bu nehri böylece yorgun
Kim varsa kafilede kim ise oradaki
Hepsi bir yana daðýldý, herkesi hüzün baðladý,
Gözlerinde korku, gönülleri durgun

Bu titreyiþler nereye gidiyordu,
Korkuya izin veren uðultu,
Uzak bir yerde bitiyordu,
Herkes bedevilerden daha yorgundu

Yollar ilerledikçe yolcular duruyordu,
Üzüntü vardý orada, derinden vuruyordu,
Bir uzun uðultu içinde uzun bir korku,
Bir gece diðerinden daha puslu.

Gözler bakamaz oldu geleceðe,
Baþka ne kaldý, her þey bitti öylece.
Yollar, hayat, kervan, nasýl bilmece!
Nasýl olsa hayatýn sonu bu deðil mi?

07/08/2000 Alaþehir
Sosyal Medyada Paylaşın: