Alnýma yazýlmýþ kara yazýlar gibi gün Karaydý! Soðuk, sessiz, sakin bir yerdeydim. Rüzgarýn hafif esintisi kuþ seslerine karýþýyor ve sonra doðanýn müthiþ sessizliði arasýn da yok oluyordu. Kurumuþ yapraklarýn çaresizce oradan oraya savruluþunu izliyordum. Oysa bir zamanlar zeytin aðaçlarýný nede güzel süslüyor ve renk katýyorlardý. Bir an üzüldüðümü hissettim. Bir yaprak için üzülünür mü demeyin üzüldüm iþte... belki ayaklar altýn da ezilmeyi hak etmediklerini düþünmüþümdür. O kadar güzel ve renkli iken sarardýðý için yok olmayý hak etmemiþlerini... Bilmiyorum. duygu yoksunu onca insan barýndýran bir evren de bir yapraðýn istenmemesi üzücü deðil miydi??
Sosyal Medyada Paylaşın:
elif Batur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.