Film karesi gibi Lanetlenmiþ bir hayat, ve ben o hayatýn tam ortasýnda duran baþrol oyuncusu Varlýðýný bile unuttuðum organlarým acý çekiyor. Adýný bile bilmediðim bir his fazlasýyla caným yanýyor. Üzgün kýrgýn, bir hayli yorgunum sanýrým. Ýçim de fýrtýnalar koparken Nasýl oluyor da yüzüm den tebessüm eksik olmaz? Bunun adý neydi? acýya karþý baðýþýklýk mý kazanmýþtým yoksa bu konuda profesyonel mi oldum? Duvarlar küf ve rutubet kokmasýna raðmen yalnýzlýðýn kokusu nasýl bu kadar keskin olabiliyor? Saklý Sadýklarý açma zamaný geldi mi? Naftalin kokmuþ hayallerin örtülerini indirme vakti gelip çattý mi yani? Hayýr!! Hayýr!! Bunu yapmayacaðým. Kulak týrmalayýcý bir ses yankýlanýyor Odamýn orta yerin de, Evet!! evet!! Tanýdýk sesler bunlar. Bana güven, senin yanýndayým, artýk ben varým, diyen onlarca ses! Susun!! Susun!! artýk!! Tanrým sanýrým deliriyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
elif Batur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.