Hayatýnýn bu pek de aþina olmadýðý sahnesi , ne çok gönlünü terletiyordu.
Ne donmaktý ne de yanmak.
Sonbahardaki yaðmurun hemen ardýnda esmeyi bekleyen topraðýn kokusu burnunda sanki.
Bin bir türlü mahlukatýn içinde tek olana özlem, nasýl da buhrana düþürmüþtü gencecik delikanlýyý.
Sevgi açlýðýna doymuþtu yýllar öncesinden, belliydi kýrýþmýþ yüreðinden.
Kýrýk dizleri üzerine oturmuþ, miskin gözleriyle sisli kentin nadide güzelini arýyordu bi çare.
Kýzýla bürünmüþtü baktýðý yýldýzlar ve ay.
Sigarasýnda son bir kaç yudum kalmýþtý.
Eðdi baþýný, kapattý gözlerini ve hatýrladý.
Salise salise dizdi göz kapaklarýna. O bakýþý! O gülüþü! O simsiyah, geceyi kýskandýran gözleri!
Ve istemsizce tebessüm etti çocuk.
Yarý aðlamaklý ’Ah be ankaralý’ dedi.
Son kez baktý kurban olduðum dediði kadýnýn yaþadýðý þehre.
Arkasýný döndü, yürüyecek takati kendinde zor buldu.
Öyle ki sanki yürümüyor, basamaklarý upuzun merdivenlerden çýkýyordu.
Attý sigarasýný ve devam etti adam.
Yerde sürüklenen gönlünü ve gözyaþlarýný alýp öylece gitti.
Ceketi koltukta katlý, sevdiði gözler uzaklarda, sözleriyse bu kaðýtta kaldý.
Hayatýnýn bu kasvetli perdesindeki rolünü pek iyi oynamýþtý þair.
Hemde senaryoyu ezberlemeden.
Prova yapmadan.
Kazancý mý?
Tabi ki de duygusuz mühürlü bir madalya ve yalnýzlýk isimli bir plaket.
Þimdi nereye mi?
Kýrýk aynalarda kendini aramaya.
Sokaklardaki yýlýþýk gülüþlerin arasýnda kimin daha aptal olduðuna karar vermeye.
Küfürbaz nefes kokularýnda, ilkbahar aramaya.
Ne yazýk deðil mi?
Ýnsan nankördü.O da bir insandý ve en nankörüymüþ meðer.
Evet evet! Bunu ona Gülyüzlüsü söylemiþti.
O hep haklýydý.
Çünkü adam ona hep inanýrdý!
HÝKAYELER BÝTMEZ ANCAK NEFES TÜKENÝR.
DEVAMI YAKINDA.
#hakiyazgý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.