“Yavrum…
Seni nasýl topraða vereceðim. Yavrum…”
Diye haykýrýþýn kulaklarýmda çýnlýyor anne!
Ben istemedim ki
Baþkentin göbeðinde
Kalleþçe aldýlar beni senden
Daha tomurcuktum, açmayý bekliyordum
Kim bilir sana ne mektuplar yazacaktým
Ama hayat iþte!
Baþlamadan bitti Barýþ kavgam
Bu sana ilk ve son mektubum…
Caným Annem!
Göðsüne dayadýðým baþýmý okþamaný unutmayacaðým
O mutluluk güven veriyordu
Hani kahvaltýda içirdiðin süt…
Rengi, kokusu
Hani Beyaz Barýþýn si mgesiydi
O kahvaltý sofralarýný hayal edip
Özlemlerinde
Hasretlerinde
Yeniden doðacaðým Anne…
Karanlýk odamda düþünüyorum da anne!
Dokuz yaþýndaydým
Ne istediler benden?
Büyüyüp adam olacaðýmdan m ý korktular?
Meðer hayat yormuþ beni
Vatan
Bayrak
Namus
Barýþ dedim
Okuyup avukat olacaktým
Savaþa
Haksýzlýklara bayrak açacaktým
Hani çocuklar ölmeyecekti
Barýþ’ýn diðer adý ölüm mü?
Hayat bana neden sýrt çevirdi Anne?
Mustafa KARAAHMETOÐLU
13.10.2015
Çocuklar ölmesin! Her nereden ne þekilde gelirse gelsin TERÖRE LANET OLSUN!