Üzerine hüzün çökmüþ biçare kalbime and olsun ki , Ayrýlýðýn sonunda sen varsan gidiþine razýyým. Vakit geçmeye görsün ki yeter ki olsun. Ne vakit aklýma gelsen,beni kasýp savuran rüzgarlar oldun. Sonbaharý sevdim en çok, Kalýn hýrkalara býraktým seni, Yudumladýðým kahveye. Sen gel yeter ki, Tökezmetmesin yapraklarýn dökülüþü seni, Bu yeniden doðumun habercisi. Hacmi iki kalp olan huzurdu umudum. O geçtiðimiz dar sokaklý mahalle acýtýyor en çok, Tüm bunlara raðmen, Tökezlemeye inat düþtüðüm yerden kalmalýyým, Zaman hasretten habersiz su gibi geçiyor, Oysa ne kadar çok inanmýþtým Senin olduðun evde demlenecekti sýcak çayýmýz. Hatýrlýyor musun o sokakta içtiðimiz çayý? Hala soðumamýþ dedi sahafçý. Sosyal Medyada Paylaşın:
kahveli şeyler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.