/ sen dokunmadýðýnda hiç bir yara iyileþmeyecek /
/ sen sustuðunda hiç bir ses sana ait olamayacak /
....
....
( .... ) evveliyatý vardý
insanlýk erdemleri yok edilmeliydi
yüzlerce yýllar geçti
....
....
....
daðýlmaktan geliyordu bulutlar
yaðmur ertelendi sonra
susmaktý kaderi seslerin
sustuk öylece
sessizlik karanlýktý oysa
sustukça arttý
göz gözü göremezdi ki
kuralý buydu
bilemedik
göremedik
gece
örtüsünü çekti üzerimize
-uyuttu çocuklarýmýzý sahillerde yalnýzlýk-
yalnýzdýk iþte
karanlýklara terk ettiðimiz aydýnlýklarýmýz vardý oysa
yaðmura gebe bulutlardýk biz aslýnda
içtenliðimizi kaybettik
baþka baþka kiþiliklere can verdik kendimizi
gizlerken kaybettik adreslerimizi
daðýlmaktan geliyordu bulutlar
yaðmur ertelendi
birleþemeyen eller gibiydi yaðmur ümitleri
daðýlan bulutlar çizdi kaderimizi
birleþmeyen bizdik
susan bizdik
mutlu gülücükler daðýttýk odanýn her yerine
oysa insanlarýn haberleri bile olmadý
biz olamamýþtýk
-ben’ler biz’leri yok etti -
içimizde Mevlana misali döndük
gün gün
iç seslerimize
ama iç sesleniþlerimiz yine ’ ben ’ haykýrýþlarýydý
’ biz ’ olmayý beceremedik iþte
suskun
ezik ’ ben ’ ler olarak yaþayacaðýz karanlýk gecelerde
ayna gibi
yaþamdan görebildiðimiz
-bakabilenlerimiz için- bile deðiþmedi
deðiþmezdi o dümbelek yapý
kolaycý alýþkanlýklar
bizimdi
sahtekar postlar
sürülerde sýradanlýklar
yalnýzca ’ ben ’ oldukça
-çürüyen ruhlarýmýzý kefenlesin gece-
þimdi acýmam hiç birinize
bizi
kendi karanlýklarýmýza gömsün aydýnlýklar ...
O , sahillerimize vuran ölü çocuklar
ah o ölü çocuklar ;
sizlerin hepinizin de yüreksiz
insanlýktan yoksulluklarýnýz iþte onlar
bizim ’’’ ben’’’cil hallerimizin yaþamdaki karþýlýklarý
’’ halkýn adamlarý ’’ydý ’’’ benn ’’’ lerinizi büyüten çöplüklerde
üç kuruþa sattýðýnýz da, insanlýk erdemleri idi
kýl olmayý baþardýnýz bir aþaðýlýk g..e
ama kul olamadýnýz
Rab’bin bin bir belasý mý ? aynaya bakýn ...
Görebildiniz mi ?
22 .10 .2015 / Ýstanbul