ağlayarak gitti,ben ise kanayarak..

birden hatýrladým seninle o ilk günlerimizi
gözlerindeki ýþýk yorulmamýþken
ikimizin daha duygularý anýmsamamýþken
her þeyin içtenlik arzusundayken
gözlerimizin daha derinliklerini ölçememiþken,
kuruyken,hazýrlýksýzken el ele yürümeye..
genç çaðýmýzdaki toyluk
yelkenlerin indirilmesini deðil
acýmýzýn yüreðimize indirmesini beklediði gibi
seninle korkumuz gözlerimize ilk ihanetini sunar gibi deðdi
çareler bir veda gibi hazýrlýk sundu hislerimize
olamazsak dediðinde keþfettim sevginin en kötü halini
tutumsuz düþüncelerin kör olduðu vakitte süzüldü gözlerim
ama sen herþeye deðerdin biliyordum bunu hiç bir þey getirmediði gibi.
bizim için bir þeyler gerekiyordu
hala durabilmek için
hala gözlerine doya doya bakabilmek için
her þeye bir sözün yetmiþti aslýnda,
olamazsak;
düþmüþtü içime bu lafýn sýzýsý
her þey ayrýlýðý bekliyordu
benim kulaðým
seninse yüreðin
duymak istemediði bir sözü bekliyordu
bugün o söz indi düþlerimize
çýðlýk dolusu suskunluk düðümlenirken
benim hiç duymak istemediðim;
onunsa yüreðine duyurmak istemediði andý.
o aðlayarak gitti.
ben ise kanayarak...

Yunus Özay
Sosyal Medyada Paylaşın: