YAŞAM DÖNGÜSÜNÜN SONU

Gözlerim bunca zaman neler gördü neler
Hepsini toplasam hayatýn onda dördü eder
Biriken anýlarýn birçoðu benimle beraber öldü
Kalanlarý da sað olsun, dostlar arkamdan gömdü

Yaþayýþ karmaþasý aðýr, bedenimi yordu
Sürdürmek hayatý, tahminimden zordu
Alevlenmeyen duygular, birer sönük kordu
Süslü bir intiharsa beni çaðýrýyordu

Kaçtýr meþgul ediyor aklýmý, bak yine geldi
Rüzgar aldýkça zihnime süzülen eski bir yelkendi
Yaþamýn önüne koyduðum en büyük engeldi
Kýsacasý bu fikir zamanla beynimi deldi

Tahammül kalmadý artýk býçak kemiðe dayandý
Parmaklar þimdiye dek sadece günleri sayandý
Aklýmsa mecburen ölüme kadar dayandý
Yaþamak deyimiyse kulaðýma gelen tek yalandý

Bitti iþte ömür denen zaten bir kýsa fasýldý
Kalan elbiseler de çoktan dolabýma asýldý
Sevenlerim de varmýþ, hep bir elden topraðýmý kazdýlar
Zorla da olsa tabutuma birkaç kelamý yazdýlar

Onu yapmaktýr çünkü arayýp sormadan en kolayý
Karalanýr boþ bir kaðýt göçüp gitmenden dolayý
Þöyle denilerek imzalanýr nihayet ölüm fermaný:
Bu son herkese eriþecek, yok ki bunun dermaný.

11.04.2015

Sosyal Medyada Paylaşın: