kendini bende unutmuþ bir adamýn
yaðlý boya portresiydi kalbimde asýlý duran...
biz’in içinden geçerken yitirdim o’nu
iz diye bastýðým her yol siz’e çýktý
kalbimin kiriþlerinde çello çalan çingene
s’aðýr müziði yapýyordu bir zamandýr
çýplak ayak yatay dönüyordum
sensizliðin ekseninde
maðdur edebiyatý yapýyordu sözlerin nicedir
maðrurluðu dikte ederken gözlerim sana
etinden dýþarý çýkmýþ kýrýk bir kemikti artýk dilim
ne söylese acýyla akýyordu bal tadýnda etrafýna
yanaðýma yatýrdým izdüþümlerimi
deneyimlerken gerçeði
kaykýlarak b’aktým
hayatýn sonsuzluða açýlan d’ar patikalarýna
kahrýna bir kala
sabrýmý beþ geçe çaldý sevdan kapýmý
giyinmeye geç
soyunmaya erkendi hayatý
varlýðýn yokluðumu
ve gözlerin sözlerimi teðet geçerken
hiçliðimi içti dudaklarýn
ve artýk!
kendini sende unutan bir kadýnýn
kara kalem çalýþmasýydý
can’evinin duvarlarýnda silinmek üzere olan...
01:20/04.10.15