çocuk

ben doðduðumda vardým
baþucundaydým varlýðýmýn
korkak gözlerle bakan çocukluðumda
bir nefes koklayacak kadar kaldým

tuttum ellerinden
titreyen ellerinden tuttum
kaþla göz arasý
bir nefeste çocukluðumu yuttum
ölüme mahkum bir hükümlüye
yardým ve yataklýktan suçluyum

ben dimdik ben ayakta
kurtlarla sofralar kurarken
o zavallý çoçuðu
iki büklüm içimde unuttum
suçluyum

bazen ayaklanýyor içimde
bir bahar cemresiyle
yada düþen bir yaprak
kara kafa tutan kardelen cüretiyle

hep susturuyorum
tarihi geçmiþ prangalarýný
yenileriyle deðiþtiriyorum

her sabah kalktýðýmda
vedalaþýyorum kendimle
nasýl deðiþiyorum bir bilseniz

ama gece el ayak çekilince
þairler yýllanmýþ þiirlerini içip
çýplak ruhlarýyla yüzleþtiðinde
aklýma geliyor çocuðum
çocukluðum

harbettiðim
hapsettiðim
levmettiðim
o çocuðu
salýveriyorum þiir bahçelerine..
Sosyal Medyada Paylaşın: