Ankara Yetmedi Bize...

...
Biliyorum mecburduk gitmeye!
Ve Ankara yetmedi bize!

Ýlk baharý karþýlýyorduk;
Bir pazartesi sabahý,
Bütün çarþý pazar kokuna bürünmüþ,
Çeþmelerden huzur akýyor!
Güneþ içimi ýsýtýrken!
Ve sen;
Gözleri okyanus kokan kadýn!
Eteklerinde bayram telaþý!

Biliyorum mecburduk gitmeye!
Ve Ankara yetmedi bize!

Uzaklardan geliyor gibiydi iç sesim!
Sana doðru giden adýmlar,
Aklýmýn fikrimin sen oluþu;
Kaçmayý çare edinmiþ fikirler gibi!
Irmaklardan edalar toplayan bakýþlarýn düþüyor içime!
Detone yaralarýmýz kabuk baðlýyor þimdi;
Uçsuz bucaksýz meltemler dokunuyor yelkenlerime;
Ýçimin baharý, senin çýðlýklarýn!

Biliyorum mecburduk gitmeye!
Ve Ankara yetmedi bize...

Saat tam ikiyi vuruyordu gözlerin gözlerimin ufkuna dokunduðunda!
Kuðulu Parktan topluyordum neþesi kanatlarýna vurmuþ kelebekleri!
Keþkeleri ardýnda býrakmýþ resimler çiziyorum kaldýrýmlarýna!
Bestekar sokaðýn neþesi dokunuyor bana,
Köþe baþlarýnda kopuyor fýrtýna,
Pazartesi salýya bile baðlayamýyor bu gece!

Biliyorum mecburduk gitmeye;
Ve Ankara yetmedi bize!

Kalbim kalbine çarptýðý gün,
Yerle bir oldu bahtý bütün þehrin,
Ellerin ellerime tutsak,
Kaçmayý deva sanmýþ adýmlardý bizimkisi;
Ýçimizde yetim býrakýlmýþ düþler gibi;
Biliyorum mecburduk gitmeye;
Ve Ankara yetmedi bize;
Ve, ve Ankara, yetmedi bize...


Aþkýn Þairi

Sosyal Medyada Paylaşın: