ne hasretler yumakladýk acýnýn göbeðinde ne hüzünleri gözyaþý eyledik; ýlýk ýlýk kaç geceyi sabaha iliþtirdik; acýdan titreyerek geçip gitti maziye hasret þiirlerimizin naðmeleri göçüp gitti hayatýmýzdan mutluluk hevesleri...
ne yýldýzlar eskittik karanlýðýn tam göbeðinde ne karanlýklar bitirdik gecenin hüzünlü izbelerinde yýldýzlar kayýp gitti sebebi ben oldum; usandýrdým onlarý geçip gitti sonsuzluðun bir yerine görünmez gözyaþlarým göçüp gitti hayatýmdan heveslerle dolu kilometre taþlarým...
ne hayaller kanatlanýp kayboldu sonsuzluðun içine ne hýçkýrýklar sessizliðe büründü acýsý kaldý içime bekledim yarýnlarý umuda eþ ederek büyük bir heves ile geçip gitti hüzünlerim; bulunca beklediðim yüreði göçüp gitti mutsuzluðum; budur hayatýmýn gereði...
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON
Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.