Usuldan usuldan yaklaþ tenime bir karanlýðýn içinde baþý boþ türküler söyler günahkar bedenim Bir karýncanýn peþine takýlýp gidiyorum ortalýk sütliman yüreðimde ki ses gülleri çürüdü
Yavaþ yavaþ kayboluyor güneþin gölgesi Gölgesini yitiren bulutlar, eflatun taþlar döküyor yer yüzüne Yüreðimde yer tutan iki kelime aþk öldü
Bu zonklama sesleri, sancý yüklü yüreðimle katlanmazdý, kuþlarýn alçaktan uçuþuna Her geçmiþin gölgesi, kabuk baðlamayan bir yaradýr gölgem çürüdü
Gölgesiz ve yalnýzlýk kokan þarkýlar yeniden aþk coðrafyalarýnda aþka parmak ucuyla dokunmaya baþladým sol yaným çürüdü...
Sosyal Medyada Paylaşın:
erhan güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.