Yine Yoksun

Her günü, ayý, yýlý saydým tek tek
Saatler, dakikalar geçmez oldu
Eski penceremden seni gözledim aylarca
Sardunyalar çiçek açtý penceremde, yoksun.
Kar taneleri su olup süzüldü.
Yapraklar bir bir döküldü yine yoksun.
Yine yoksun.
Karanlýk çökünce sokaðýma,
ýþýklar, süzülür girerdi odama.
Çok deðil, bir gölgenin varlýðýný bekledim
yok, yine yoksun.
Göklerde yüzen bulutlardaki suretin
sis olup çöktüklerinde sokaðýma
delicesine koþtururken bulmak için seni
gecelerimi sabaha baðlar,
her gün doðumunda güneþe bakar her gün
aðlardým.
Yine yoksun.
Bir yýldýz kayardý geç vakit dilek tutardým.
Diðer yýldýzlarda hep seni arardým.
Gündüzleri pencereme konan bülbüle,
Karþý evin saçaðýna tünemiþ gece kuþuna
her geliþlerinde seni sorardým
susarlardý.
Boyunlarýný büker kanat çýrpar uzaklaþýrlardý.
Kuþlardan da haber alamaz oldum,
Yýldýzlar da parlamaz oldu.
Yoksun. Yine yoksun.
Bekle; ben saçaktaki gece kuþunu, penceremdeki
bülbülü, yýldýzlarý, sisli havayý, bulutlarý, sardunyayý, sonbaharý
kýþý yazý, ilkbaharý.
Gölgesiz odamý, sensiz yaþamý býrakýp geliyorum

Sosyal Medyada Paylaşın: