Uykuların küflü söylencesinden geçiyor iken

þuramda göðsümün üstünde bir gül yakmýþlar sanki
kokusu öyle aðýr ki tüm ölmelerin
üzerine serilen karanlýktan kurtarmak ve
aydýnlýðýný kendin dikmek özene bözene bir gece alevinde
makasýnýn canýný almýþ kara saçlarýn, haberi yok
benim de yok, olmasýn da bilmediðim yerdeki acýlardan
unuttukça þiþiyor ya karnýmýz, midemiz
biliyorum artýk karanfile benzemiyor çocuklar

taþý sýksak, un ufak þimdi ellerimiz
topraðýn dili kemiði kan!
uzan uzan da kopart volkanýn ucunda açmaya hevesli
bu boz bulanýk gülü

kimseyken ne çokmuþum, herkes den biraz azalarak
ne çok taþmýþ ne çok dolmuþum
sevgisizliðimiz soðuk demir
kapanýyor gözleriniz yüzüme
bir baþka dünyaya kendini kuruyor zaman

ne ustaca bi yalan bu bize söylenen
ey yaþam, sularýn acý tadý düþtü artýk ellerimizden
kaldýr baþýný bak göðe kadar geliyor vakit
uzanýp yatsam toprak, koynun mis
annem için uyku yaptým en güzel yerinden

Sosyal Medyada Paylaşın: