Kârı anlık ayna

_ihtiyacý kadar öldürmeliydi insan
hayvanlar gibi..._



bir zamanlar gençtim aynadan

aklýn yetemediði felsefe misali
saçaklardan korkusuz bakýp
karanlýk ayaza uzanan baþýmla yýldýzlarý istemiþtim sadece


ve
içimi unutup, el yordamýyla ýþýða yürümüþtüm!
nice kapýlara açýlan


...


mum yanýðý duvarlarla çevrili geveze yolcularý bezgin hayatta
bilinmezliðe gebe her dilek bir duaydý / unutmuþum!



þimdi, ne yerim belliydi, ne zamaným...



gözyaþým düþünce kýrýldý sandýðým aynada
geçtim karþýya
bin bene boðdum cihaný / büyüdüm!
ne beyaz saf kaldý, ne de siyah asaleti


artýk Tanrý’yý oynayan bir noktaydým



ve
hiç ummadýðým bir anda öldüm






Sosyal Medyada Paylaşın: