Sen yoksun artýk bu þehirde yapayalnýzým
Arþýnlýyorum karanlýk sokaklarýný yavaþ yavaþ
Evinin önünden geçerken
Duyulmuyor artýk uðuldayan rüzgârlarda
Islak kaldýrýmlarda sesin…
Bir yandan yaðmura karýþan gözyaþlarým
Diðer yandan
Sessiz bir çýðlýk düðümlenmiþ boðazýma
Çaresiz ve periþaným
Saðanak yaðmurda sýrýlsýklam olmuþum
Ve sensiz üþüyorum…
Sen uzaklardasýn þimdi
Kim bilir nerede kiminlesin?
Hasretinin kasveti çökmüþ her yanýma
Anasýný yitirmiþ öksüz bir çocuk gibi kalmýþým öylece
Bakýyorsun belki de uzakta ki bir pencereden geceye
Dinliyorsundur sende
Aþka davet eden yaðmurun sesini
Belki de birlikte dolu dolu yaþadýðýmýz o anlar canlanýyor
Karanlýk sokaða dalan gözlerinde…
Yokluðunda çok þeye gebe kaldý bu þehir
Sonbahar yapraklarýnýn naðmelerine adýna aðýtlar yakerken
Kasvetli havasýyla gizliyor yüzünü
Yabancý bir el dokunmasýn diye
Ýsyanýmý haykýrýyor çýðlýk çýðlýða
Yüreðinde kabaran dalgalarýn sesinde…
Nice zamandýr benimle aðlýyor sensizliðe bu þehir
Tut ellerimden ne olur ellerim üþüyor,
Buz tutmuþ yüreðim sensiz bomboþ
Yokluðunda vefalý bir dost þimdi bana
Karanlýk sokaklarýn ýslak kaldýrýmlarý
Sensiz zifiri gecelerimin, yalnýzlýðýmýn
Tek þahidi onlar
Yalnýz kaldým yokluðunda bu þehirde…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
05.09.2015