Köşe-bucak

Aradým seni dün yine köþe-bucak,
aradým seni dün yine kucak, kucak.
Anlatmak için sana olan hasretimi,
anlatmak için sana olan sensizliðimi...

Koþa koþa yoruldum sokaklarda,
koþa koþa ben hep senin arkanda.
Bir göründün, bir kayboldun sen,
kayýp düþtüm, ellerim sana uzanýrken.

Kâh bir melek gibi kanatlanýp uçtun,
kâh bir uçak, sanki de bir kuºtun.
Baðýrdýkça sana kýsýldý sesim,
sanki seni seven ben, ben deðildim.
Bazan kokladýðým bir çiçektin,
sanki ben o çiçeðe konan bir böcektim.

Yine koþtum arkandan köþe-bucak,
baðlýydý sanki birbirine ellerle ayak.
Seni gördüm yine gelirken bana,
karþýna çýktý o an koskocaman bir bina.

Ayaklar gidiyordu sanki geri geri,
uazklaþtýrýyordu sanki birþeyler ikimizi.
Tam o anda yine tutmak istedim seni,
uzattým sana hasret dolu ellerimi.

Deymek üzereyken birbirine ellerimiz,
aramýza giriverdi o anda derya-deniz.
Bakýverdim hayâller kaybolmuþ, perde düþmüþ,
gözlerimi açtým ki, bu çok korkulu bir düþmüþ...
Sosyal Medyada Paylaşın: