Ölüme ramak

mavi þehrim
saba rüzgarýna dönerken yüzünü
açtým dünyaya gözlerimi
tütün zamanýndan rehin
zehir zembereði elemin


gönlümün mücavir alanýna
güneþin sýcak eli hiç deðmedi
hiç umuda uzamadý hayat çizgim


zamanýn
çamurlu yollarýný arþýnladým
aþina olurken acýlara


vuslat
halef selef oldu hicranla


kurþuni gecelerde
düþleri
sarfýnazar eden aþký kurþunladým
sevdanýn sanýðý durumuna düþtüm


ayrýlýðýn izbe karanlýk hücresinde
hücrelerime kadar titredim
hüzün sehim daðýtýrken
en büyük pay benimdi


alev parlayan at
öyle çýlgýn
öyle deli
ýsýtsýn diye yüreðimi
ateþi mey diye içtim


bir kekeme þarkým kalmýþtý dilimde
senden geriye
onu da sesindeki kum fýrtýnasý aldý
bana sadece
yüzü soðuk bir ölüm kaldý…




AA

Foto:Rene Asmussen
Sosyal Medyada Paylaşın: