Ben zaten uzun yol otobüsüyüm, biraz serseriyim; elleme gözünü seveyim, býrak da yoluma gideyim. Kirpiklerime kadar bir sýtmalý özlem birikti içimde; Ýnanýrým sevdiðine sonra, baðlanýrým, fena severim.
Ýçimdeki çocuðu uyandýrma, sevdirme hayatý tutup; herkesin bir dayanma gücü var, ben çok yol geldim! Anlatsam, hüsranlarýmýn yanýnda sýcak kalýr kutup; anlatsam anlamazsýn zaten, kendimden çok verdim.
Ömrümüzün bir ritmi var iyi kötü, akýp gidiyoruz sona; biter birazdan yolculuk, sen de býrakýr gidersin! ’Acaba’ya gelmez, ikimizi de yorar bu vakitsiz mola; karlý dað baþýnda hem nasýl tomurcuk sürersin?
Gençsin, güzelsin, bu kalp ateþiyle daha çok seversin; ben zaten uzun yol otobüsüyüm, beni vursunlar yola!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.