Seleni
sen
ýslak bir geceden doðup gelmiþ sabahsýn.
Çaðýnýn iðne deliði beliðinden süzülmüþsün,
ve bir yudum mutluluk vermek için gelmiþsin...
Gece batýmýnýn uçuþtuðu saçlarýn
yüreðimde fýrtýnalar kopartýyor; günahý sensin...
Diþleri kýrýk bir taraðým var otur önüme Seleni
aþka kin güdülmez...
Hayatýnýn bu döneminde
kapatmýþsýn yüreðini.
Anlýyorum Seleni,
anlayabiliyorum seni!
Yine de ben
senden bir umut almaya geldim...
Niçin böyle vurdumduymazlýk ediyorsun?
Niçin böyle günaha giriyorsun?
Bakýþlarýmdan
göz yaþlarýný kuruttuðundan beri
derin bir melankolik karanlýk...
Seni göremiyorum,
ya da beni göremiyorsun...
Ýki arada çaresizim Seleni.
Tut elimi...
Uygunsuz vaziyetlerin figüraný ol,
esas kýzýn yerine!
Esas oðlaný ben oynayayým...
Öp beni Seleni!
Ben kökü kurumuþ,
meyveleri dökülmüþ,
yakýlmayý bekleyen
bir ahlât aðacýyým...
Islak bir gece batýmýyla yýkandým da geldim,
aðaçlarý barýþtýralým mayhoþ þarký cývýltýlarýyla.
Bu gece batýmýnda da, cansýz dudaklar
Dünyanýn en þaþaalý i mgelerinde ötüþsün.
Sen de bir beyaz güvercin ol,
dallarýmda konuk ol... barýþým ol...
/gerçi,/
beyaz bir güvercinin kanatlarýnda,
aþka tutsaklýktan arta kalmýþ zincirleri kýramayýz...
Sen benim barýþ elçim ol,
dudaklarýmdaki gülücüðüm ol Seleni...!
Ýnsan ölümü bile bile doðuyor,
ve arkasýndan aðlamayacaklarý,
hatta gülecekleri bile bile ölüyor.
ve Seleni, yaþamak - volkan kraterinde cüruf gibi
kaynamakta- öyle kýzgýn, öyle kýzýl, öyle isli...
Bunu bilmek acýtýyor...
Sen benim son öpücüðümsün...
Sen benim intiharýmsýn Seleni!