I.
Bu aralar havalar iyice ýsýndý Seleni.
Her þeyin/her kesin yüzü gülmekte.
Mevsim Gülbahar,
Renkleri azat ediyor güllerin yapraklarýndan
/Büyük kandýrmaca!/
Güllerin ömrü kaç gün þunun þurasýnda?
Ýnsan hayatý bir gülün ömrüne sýðar mý?
Öleceksem en kýsa zamanda,
Ölüm öpücüðümü sen ver isterdim
/Seleni!/
Göz bebeklerinde deðil,
dudaklarýnda ölmek isterdim...
Býktým usandým artýk,
göz yaþý bulutlarýnýn altýnda durmaktan,
ya beni götür buradan,
ya da onlarý götür oradan...
Ya da ölelim hep beraber!
Ölmek aptallýk/týr/
/mý?/
Kim bilebilir?
Belki aptalca bir paradoks
Belki de ölmek ölümsüzlüðün bizatihi kendisi...
Evet, kim bilebilir?
II.
Ne kadar da sessiz ölünüyormuþ...
Ben ölürken hiç kimse duymadý Seleni,
Hiç kimse...! /Oysa ben ölürsem
Dünya yok olacak sanýrdým.
Ne aptalca bir kibir!
Dünya sadece ölen için yok oluyormuþ meðer...
Yüreðimde sana dair her þeyim,
ellerimde her þeyimi kapattýðým yüreðim,
kefenimin cebinde
vebali aðýr günahlarýmla öldüm...
Beni, bizimle anlatsýnlar Seleni!
Destanýmsý vurgular ve duygular ile...
Gül Baharýn sonunda,
renksiz kalmýþ güllerin yasý var.
Kahretsin!
Bir karayelle bitiveriyor güllerin saltanatý!
Devasa bir çýnar bile,
Yapraklarýný zapt edemedikten sonra,
güller ne yapabilir?
/oysa/ Seleni,
Yüreðimdeki heyecan
hiç istememiþti yaþlanmayý,
yaþlý bedenim eneze direnciyle,
direnemedi...
Sular bir sana ýþýldar, bir de aynalara;
Aynalar, bir sana bakar, bir de ýþýða...
Iþýk kavuþmanýn göz aydýnlýðý,
Ölümse aynalardaki görüntü yitimi...
her ölümü leylekler götürür, Seleni,
henüz doðmuþ bir bebekle takaza etmeye...
Þair Kemnur (Kemal Paracýkoðlu),Sarýmsaklý, 26-08-2015