ÖYLE HASRET KALDIM Kİ

Kalmadý þu mecal de tahammül zerre kadar
Yenik düþürdü hayat
Üstüme basa basa çiðner gibi
Yakýnýmdan ayrýlmaz sanki dosttum muþ gibi
Yediðimiz ayrý gitmez
Hep zehir zýkkým sundukça eliyle
Tatlý lokma yemeye öyle hasret kaldým ki


Gençliðimi tüketti daha ne ister benden
Hep verdikçe doymadý
Baþým kaldýrmaz yerden
Göz yaþýný severmiþ güldürmez hiç yüzümü
Sessizliðim yüzünden haykýrdým hiç duymadý
Gülümseyen gözlere öyle hasret kaldým ki


Canýma kastý varsa söylesin de bileyim
Böyle mutsuz yaþanmýyor
Süründürmek mi maksadý onuda söylemiyor
Bu can harabe gibi yýðýntýlar altýnda
Enkazdan beter hali
Deðer görmek olmuþ tek dileðim
Kýymet gösterilmeye öyle hasret kaldým ki


Estikçe poyraz yeli iliklerime iþler
Titretiyor bedenimi ayak ucuna kadar
Buz kesen yüreðimin hali harap olurken
Ezilip büzülüyor gizlenip sol tarafa
Sýcacýk doðsun güneþ bu karalý bahtýma
Kemiklerim ýsýtsýn öyle hasret kaldým ki



Gönül sevmeyi özler hiç tatmamýþ ruhuna
Uzaktan bakar da bir türlü yaklaþamaz
Kalbi mühürlü sanki
Ýzin vermez sevdirmeye
Ukdesi kalýr dört duvar arasýnda mahkum
Aþksýz sevdasýz ömrü istese saklayamaz
Þu gönlü sevindirmeye öyle hasret kaldým ki


Nesrin Önem Demir
22 08 2015
















Sosyal Medyada Paylaşın: