İFADESİZ ADAM

Gündüzler serindi, gönüller yorgun
Bedenler tazeydi, gözler dermansýz
Sevmek kelimesi yoktu o günlerde
Sevilmekse hiç bilinmemiþ onun gönlünde

Bir bulut dursa dua eder sessizce
Gönlü yoruma açýlmýþ bir fincan çay için
Sesi büsbütün yorgun, acýlý ve bitik
Ýnliyor kurtarýn diye beni umutsuzca

Sevmeyi hiç bilememiþ mi ?
Yoksa yaratýlýþtan mý yoksundu ?
Belki de sevmekten mi korkuyordu ?
Kalbi ne eyliyordu ki bir türlü sevemiyordu ?

Sadece acýlar, sadece týnýlar sadece kýrýk hayaller
Nasýl dayanýr ki bir adam bu hüsranlara ?
Kim inlemeden durabilir ki ?
Mutsuzluk bu boyutlara eriþebilir miydi ?

Allahým bu nasýl bir duygusuzluk ?
Ne dermaný var ne de derdinin kavramý
Bir adý dahi konamamýþ bu çaresizliðe
Bir kelime bile verilmemiþ bu adama

Herþey çok, herþey aþýrý mý sana ey siyah adam
Nedir bu enkazý olmayan lakin yýkýcý fýrtýna
Kimden geliyor sana bu sessiz öldüren rüzgar
Nasýl katlandýn bunca zaman sen bu aþkýna

Sevmekten vazgeçmiyor, sevilmeyi bilmiyor
Sevmeyi inliyor sevilmeyi dileniyor
Sevgiyi irdeliyor sendenliði biliyor
Sev demek istiyor, sev edemiyor

Sonu olmayan karanlýk
Iþýðýn dahi aydýnlatamatýðý karanlýk
Uçurumun sonunda eller iki yanda
Hoççakal adsýz siyah adam
Hoççakal duygusuzluðu en derinde olan karanlýk adam . . .
Sosyal Medyada Paylaşın: