Şalının simi
Masamýn tenhalýðýnda kalemin ucuyla yansýyorken gözlerin,
Ki sen; bir aðustos yaðmurunda, hasret sellerinde,
Kim bilir, kaç asýr sürer sensiz çoraklýðýnda sendeleyiþim,
Yazýn susuzluðu aþkýn ve hasretimin kesiþiminde.
Eteklerinden savrulan Ýzmir meltemini koklarken ben,
Hasretinin yakýsý yankýlanýr...
Ruhum aþkýna yakarýr, yalvarýr...
Feracene münhasýr lila rengi gizemli þalýnla,
Evine sýðýnmýþ kýrlangýç yuvasý sevecenliðinle,
Tenimin tarlalarýna ektiðin çilek bahçesine ne zamandýr...
Ne zamandýr buðday rahmeti oldun ?
Ellerindeki can suyunla kamaþtýrdýn þavkýmý þairin dediði gibi,
’Dirilmek yeniden, yerin uyanmasý gibi...’
Þalýnýn simi parlatýr kirpiklerimin pýnarýndaki aynayý,
Sebillerden rahmet akarken bakýþlarýmda acizce üþüyorum...
Ýbadetim sayarým, sayýklayarak kirpiklerini saymayý,
Süs balýklarýný saymak için gözlerine damlayý,
Çanlarýmý çaldýrýyorsun,keçileri kaçýrýyorum...
Hasretinin arifesi; sensizliðin sessiz muhtýrasý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ŞiirBaz Tayfun Eksin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.