Ne zaman seni düþünmeyi özlesem, Ne zaman sana güzel þiirler yazmayý istesem, Çocuklarý aðlarken, Kadýnlarý ölürken görürüm.. Ne zaman gözlerini düþünsem, Mavilere sözüm, Yeþillere geçmez olur hükmüm. Derya denizim; Özleminle yanýyor yine gönlüm. Bir yaným cennet,bir yaným cehennem, Ne zaman biter bilmem bu zulüm. Masum canlar yanarken, Utanýyor seni düþünürken bu garip özüm.. Aslýnda Çin Seddi gibi, Eriþilmez saraylar ister gönlüm, Çýkalým daðlara tepelere. Mezar olsun o daðlar, Zulüm yapan katillere. Çiçekler dik sen benim için bahçelere, Ne bileyim bir aðaç dik hepimiz için.. Kelebekler konsun çiçeklere, Aðaçlara da kuþlar... Ama yeter ki ölmesin çocuklar, Saklansýn gölgesinde ölümden kaçan kadýnlar.
Cansel Iþýk/Manyakaþkýngelini Sosyal Medyada Paylaşın:
ManyakAşkınGelini Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.