Olmamalýymýþ, insanýn hayatýnda kendini unutacak kadar sevdiði biri olmamalýymýþ. . Bunu sen öðrettin bana.. Geçmiþini yok sayýp geleceðe kucak açmamalýymýþ mesela.. Gülüþüne güldüðü, gözyaþýna öldüðü biri olmamalýymýþ hayatýnýn baþyapýtýnda. Görüyorsun ya unutulmuyor iþte. .
Dokunduðun elin, sürdüðün nefesin unutulmuyor onca karmaþada.. Bir þeyler hep seni getiriyor önüme. . Bir koku, bir ses tonu.. Ne bileyim.. Ben mi unutmak istemiyorum yoksa anýlar mý yapýþtý üzerime bilmiyorum. . Kestiremiyorum bundan sonrasýný gözümde. . Zaten senden baþkasý da canlanmýyor ki gözümde. . Söylesene! Sen nasýl baþarýyorsun yok saymayý? Ya da ne bileyim, sen nasýl devam ediyorsun hayatýna. . Ben Yokmuþum gibi, biz kaybolmamýþýz gibi? Hadi bana doðruyu söyle, okurken bu satýrlarý kimin acýsý batýyor göðsüne? ??
1can
Sosyal Medyada Paylaşın:
bircan arife karabiçek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.