Sokak Çocuğuyum Ben...
Ürkek kararsýz ve oyun oynamayý bilmeyen bir çocuðum ben
Birine küsünce günlerce konuþmayan, kelimeleri eksik söyleyen
Ýstediði bir þey olmayýnca etrafýna çalým satan
Parasý kalmayýnca dünyaya küfreden bir sokak çocuðuyum ben...
Geceleri banklarda uyurum ama yine de dünyanýn en güzel rüyalarýný görürüm
Her sabah evlerde piþen kýzartma kokularýný içime çeker ve hiç olmayan evimi özlerim
Sonra annemi düþünürüm hiç görmediðim annemi...
Beynimde bir boþluk,
Hayalini bile kuramadýðým bir sonsuzluk gibi gülümsüyor
Yinede kýrýlmýyor küçük kalbim
Çünkü babamý hatýrlýyorum çok sevdiðim kahraman babamý,
Duygularým da bir hoþluk
Ölümünü bile kabullenemediðim ebedi bir eser gibi
Durulmuyor maðrur yüreðim ve nefes almak için çýrpýnmýyor bedenim
Var gücümle tutunuyorum hayata...
Yarýnlar tüm gün ayakkabý boyadýðým insanlardan
Ve ara sýra boya sandýðýma konan kuþlardan ibaret
Yeryüzün de ne kadar canlý varsa, ben de o kadar yalnýzým
Bu gün kurulan þehir tiyatrosu ve
Gündüz açýlan Çingene çadýrý bile gülümsememe yetmedi
Akþam oluyor þimdi cebimde karnýmý doyuracak kadar banknot
Ýçimi ýsýtacak kadar çay ve yaðmurdan ýslanmayacak kadar da naylon var
Bütün çocuklar geleceðe gülümseyerek karþýdaki parka koþuyor
Bense düne aðlayarak her güne
Sonra ýlýk bir yaðmur yaðýyor gökyüzünden
Herkes damlalardan ýslanmamak için kaçarken,
Ben cebimdeki naylona bile sýðýnmadan
Pervasýzca ýslanýyorum tanelerin de
Yüreðim kimsesizlik le doluyor
Gönlüm öylesine kalabalýk...
Caddeler ýslak, aðaçlar yalnýz
Hayal kurarken yürüyorum apansýz
Maðazalar kapanmýþ sokaklar ýssýz
Geceyi sessizliðiyle aydýnlatan tek bir þey var
Oda nereye gideceðini bilmeyen küçücük ayaklarým!...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.