GÜN KESTİM ELLERİMLE GÜNEŞİN SAÇLARINDAN Dilek USTA
GÜN KESTİM ELLERİMLE GÜNEŞİN SAÇLARINDAN
Çocuktum... Sen bilmezsin Yine de bilme Sefer emri verdiðinde babam Hazýr kýta beklerdim kimliðimi unutarak En çok anneme üzülürdüm Yani yoktan var eden kadýna Görürdüm verdiði nafile savaþý
Bu yüzden Kaygýydým yüksek seste Korkuydum gürleyen gökte En çokta Ürkek bir çift gözdüm babamýn yüzünde
Çocuktan da çocuktum Merdiven altýydý saklý düþüncelerim Arada açar düðümlerini son ses türküler söylerdim Bastýrmak için hezeyanlarýmý
Evciliði bilmesem de iyi oynardým yalnýzlýðýmla Bazen mýzýkçýlýk yapar Günlerce küserdim kendime
Büyüktü kocamandý insanlar Benim öykümse minikti kedi kadar Sormadýlar Neyim , Kimim Görmediler Çektikleri çelik perdeden Kumdan kalelerimi
Çoðaldýkça umutsuzluk Ben hep azaldým küçük küçük
Biliyor musun hep böyle süregeldi aldanýþlarým Miadý dolmuþ antika kandil gibi Sabunla yýkayýp yaktýlar gözlerimin fitilini Cehennemi bilmeden cennetimi iþgal etti yalan dolan Ve güven denilen kor kýzýlý ateþ
Hani söylüyordun ya "Ben senin bu alem hallerini seviyorum " Diye. Bu sebepten büyümedim ben Gün kestim ellerimle güneþin saçlarýndan Haftalarý kýrpýp ay doldurdum hýzlýca ömrüme Büyüdüm... ama yinede yetiþ/e/medim boylu boyunca
Yinede sen bilme Masalsý bir ülkenin mülteci çocuðu olduðumu.
Dilek USTA Sosyal Medyada Paylaşın:
Dilek USTA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.