nefesimin yettiði kadar ayrýlýk ölüm kadar sevmektir seni yaþamak
þimdi tenimdeki bütün düþ perilerini melekler ülkesine uçuruyorum inan sevmeye doyamadýðým bu ecel senin için
hangi yüz eriyip gider ki dudak kývrýmýnda tebessüm gamzesine yýðýlýrken acý karmaþýk bir hikayedir düþer gözlerimdeki yeþile her kadýn gülüþünde saklar "aþk" nafakasýný aðlarsam ölürsün can"ým
yosun kokan bir can evi dilerken bu aðustos demi çatlar yüreðimdeki bütün düþ cennetleri tutsak bir özlemi býrakýp uykumun kýyýsýna üzülürüz gecenin ýþýðýyla baþbaþa kalýnca özleriz biraz seni kapanýr kapýlar ellerimin yüzüne ellerin ki yüzümün son hayal perdesi saatler her altmýþta ayaklanýr mutlaka sürgüne çýkar yüreðimin körpecik düþleri hangi aðlamak iyidir bu dem kaderim söyle hemen o buluta dolayým yada susalým kirpiðimi uslayýp yüreðime s-inelim bir sýzýnýn içinden göçer gece kuþlarý içimden mimoza yaðmuru gibi düþerken gözlerin kaçýncý mevsimin öcünü alabilirim sen(eler)den geçmiþin elleri sinemi okþarken bir tarih gibi yýkýlýr gözlerimin sýrat köprüsü yol ortasýnda bir mahþeri meraktýr sevmek seni dedim býrak yok olsun bu hesaplaþmak yeþersin oyulan aðaç kabuðun da sararmýþ yüzüm sesler,seller ve ýssýz kentler kadar yaðmursuz v özgürüm
hadi sevildiðim avuçlarýný ýslat gök yüzünde üþüyen güneþimin kavruk kelimelerimi biriktir yaðmurun ellerinde her ayrýlýk sýcaktýr biraz ve nemlidir gurbete dökülen bütün bulutlar ýsýndýkça üþür elimde çay ve demlendikce acý bir dudak lekesi olursun yar gemiler kalkar bu telaþ sokaðýmdan þimdi insanlar ki gemiler kadar susuz bir kara parçasý savrulur topraða korkunç bir günah gibi eylül"e gebe kalan her tohum ve aðrýlý feryatlarýný bastýran yer yüzü hesaba çekilecek birazdan sönecek gözlerimdeki cehennem bütün kuþlarýmý yuvasýzlaþtýrdý sevdam nefesim yetmiyor kalbimde biriken düþlerin yaþamasýna sabahýn ýþýðý yalan yalan karanlýðýn içinden süzülen zaman avuçlarýmda çatlar bir yalan tufan aþkýn gök sesinden göç edeli beri öldüler bütün aþk çocuklarý
belki vefanýn koynunda erimiþtir yüreðim belki yýkarým içimin kýyamet makamýný unuturuz biraz acý çekmeyi belki kýtlýk doðuran gök üzülür terk edip gider çöl kokan sevmeler ölüme alýþtýrarak can kafesimizi yeþerebilir iz yeniden belki
dokunsam ölecek can kuþu ihtimal ölümsüz bu yaþamak
bu günlerde seni sevmek kanadýmda çarpan son hürriyet
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.