güllerin izinden çoþkun daðýlýrým kendimi toplarým kendi yapraklarýmdan kanatarak ...
Aslýnda üzülmüyoruz biz ölülerimize kendimize üzülüyoruz o boþalan alanýn içinde kendi yalnýzlýðýmýzý görürken kendi kendimize çarparken aynada durmadan...
aslýnda üzüldüðümüz þey geride kalmak gidenlerin arkasýndan bir rüyanýn seyircisi gibi kendini izlemek ,kendine þaþýrmak kaygýlanmak ödeneceklere
aslýnda sizin ardýnýzdan aðladýðýmda korktuklarýmý sabitliyordum bir bir yerde duracak aðýr bir taþ gibi tüm çektiklerimin içinde ölümün yüzleri geriye kalan kalýn bir tortudur içimde kalan içimde yaþayan ...
Ölüm elinde dev týrmýk hasat etmeye gelen bir töre aðasý gibi umursamaz ...
küllerin haddi hesabý yok geçmiþte
ellerim insan yanýðý sarý bir artýk kalýr geride tuttuðum yerlerin heryerinde...
Resmi bir canavarýn ümmetinden içimde bir alan var boyunduruða uyan týrnaklarý yenmiþ bir hürriyet gibi defolu uçan sürüsüyle gökyüzüne...
Sosyal Medyada Paylaşın:
verda gül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.