DÖNÜŞ YOK

An/sýzýn
Sesinin týnýsýna uzak kaldým
Ölümü gördüðüm bu þehirde

Sancýlýyým
Sur’a üflendi bir kere
Þair düþtü hecenin pençesine

Kaçma/lýyým
Ýmgelerin düþünden
Toprak kabul etmez üþürsem

Saklandým
Gözlerinin irisine
Ve aktým sinsice

Benim de yüzüme an vurur
Dur, dur, dur ve vur
Ruhum huzur bulur

Tan vakti aðarýrken
Tam vakti gelmiþken
Düþersin süzülüp içimden.

Uyarým þairin sözüne
Sur, üflendin bir kere
Dönüþ yok, bittiði yere.
M. Ö. 2007
kahramanmaraþ



Sosyal Medyada Paylaşın: