Bilmek diyorum hayata en tepeden bakýp
Kiþinin kendini en dipte hissetmesi olsa gerek
Çünkü okudukça biliyor insan
Bildikçe de arþa deðil arza bile deðmeye korkuyor
Bilmenin dehþetengiz korkusu iman etme imkaný olmasa dayanýlýr olmazdý
Öte yandan
Bilmenin azabý kadar leziz bir tat da yoktur akýl için
Aklýn tamahkarlýðý da buradan geliyor olmalý
Bilmenin sultasý aslýnda insana acziyetini hatýrlatan bir pranga
Bildikçe çaresizleþen insanýn çýldýrmasý da bu yüzden galiba
Yaþasýn çýldýrtan bilgelik demenin önüne yine bilmenin vakur tarafý mani oluyor
Acaba tanrý sonsuz bilmenin aðýrlýðýna tahammül edebildiði için mi tanrý?!
Ýnsan
Kendini üst üste koysa yahut yan yana dizse
Kaç kimse eder acaba?
Misal konuþtuðu kelimelerin biriktiði gökyüzü mü daha büyüktür
Yahut sustuðu kelimeleri istiflediði gönlü mü diye hesaplasa
Neticeye aldýrmadan yine yaþamaya katlansa
Yani iþinin gereði imiþ gibi habire yaþasa
Sonra öleceðini düþünüp
Yine yaþam denizinin küreklerine asýlsa
Ki tamý tamýna budur fýtrat
Ölünceye kadar pür gayret yaþamayý göze almak
Üst mizacýmýzýn gereðidir
Gerçeðince inanýp bu ihbarýn lüzumuna dair varlýktýr insan
Ümitsizlik insanýn kendinin dýþýna çýktýðý halidir
Orada da zaten çok durumaz
Korkar ve tekrar içine girer
Kendimden çok biliyorum ben.
Az önce söylediðim gibi
Gecelerin süsü yýldýzlardýr denir ya
Deðil
Herþeyin süsü güzelliði umudu sadece hep çocuklardýr
Çocuk olmayan çocuk kalamayan her kimse
Eskili püskülü vazgeçilmiþliktir
Daha önce söylediðim gibi
Ben çocukken mutluydum
Çocuk olunca mutluyum þimdide
Yarýn daha çok çocuk olmak için uyuyup
Çocukluðuma büyümek istiyorum
Diyebilen yedisinde de yetmiþinde de mutludur
Bu hallicelik
Çocuklanmanýn ihlas ve samimiyeti
Hep cenneti fýsýldar kalbe
Hep cenneti söyletir hayata...