ellerimi açtým bak semaya
ben mutlu olamadým sen olasýn diye
mutluluk uzak deðil bir adým ötede
bunu anlasan sen de þu sessiz gecede.
hiç beklemediðim anda telefon çaldý
kurduðum hayaller yarýda kaldý
bitti demek o kadar kolay mý
iþte o an ciðerlerim yandý
tüm yaþanmýþlýklarý bir kalemde attýn
bunu söylerken ne kadar da rahattýn.
damarlarýmdaki kan çekildi sanki
kalp atýþlarým yavaþladý
yaþayan ölüden ne farkým kaldý
artýk eserinle öðün be gülüm
kara bulutlar sardý her yanýmý
azrail bekliyor almak için canýmý
bir daha anmak mý adýný
nereden düþtüm böyle bir aþka
yürek yaralý olunca
gözler görmezmiþ gerçekleri
dil inzivaya çekilmiþ
acý bir söz dahi söylemezmiþ
insan sevmediðini hiç özlemezmiþ
unuttum demek o kadar kolay mý
ab’ý hayat çeþmesinden bir yudum su içsem
sana olan susuzluðum geçer mi sanýrsýn
tüm bedenim alev gibi yanýyor
ilk kývýlcýmý yakan inan ki sensin ...
Refik
04 . 07 . 2015
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.