İZMİR AKŞAMLARI

Güneþ batýyor artýk
Hüzünlendiriyor beni
Ýzmir akþamlarý
Mevsim son bahara giriyor
Yazýn son günleri
Önce gökyüzü kýzýllaþýyor
Sonra karanlýk basýyor
Ýzmir’in güzellikleri kayboluyor
Hayat iþte o zaman kabuslaþýyor
Sýzýlar baþlýyor bedenimde
Bir ürperti doðuyor içimde
Buðulanýyor gözlerim
Kayboluyor karanlýkta düþlerim
Uzadýkça uzuyor geceler
Kýsaldýkça kýsalýyor günler
Göz açýp kapayýncaya kadar
Bastýrýyor yeniden karanlýklar
Sanki yalnýzlýk haykýrýyor
Sokakta yanan lambalar
Kalmýyor tadý yaþamanýn
Kahrý çekilmiyor yalnýzlýðýn
Gönül muhabbet arzuluyor
Bir sevgi yaðmuru istiyorum
Bu uzun gecelerde
Güzel ÝZMÝR o güzel
Günlerin nerede
Soðuktan üþüyorum
Yalnýzlýk duygusundan ürperiyorum
Güzel yaz günlerini düþlüyorum
Bir yaþam kaynaðýsýn sen
Güzel yaz günlerinde
Güzelleþiyor günün dünden
Senin havaný solumak derinden
Hayat veriyor insana
Bulunmaz bir güzelsin
Senin deðerini bilene
Nazlanýp durursun körfezde
Elbette hakkýndýr bu senin
Sende yaþayanlar senin deðerini bilsin

Akýllýlarýn cesaretinin kýrýldýðý toplumlarda fazilet tezahür etmez


Sosyal Medyada Paylaşın: