Güneþ ile Ay’ý düþman sanýrdým. Ýki zýt kahramanlardý gözümde, Ay kötü Güneþ iyiydi. Bölüþmüþlerdi günü, Gece hükümdar Ay, gündüz Güneþ’ti. Savaþýyorlardý usanmadan. Güneþ doðudan batýya insan serpiþtirerek ilerliyor Ay ise geceleri düsmaninin yokluðunu fýrsat bilip evlere tikiyordu serpistirdiklerini. Zihnimi buna inandirmistim. Aslý olmamasina ragmen korkutuyordum kendimi. Ay ýþýgý yatagima sizmadan uyaniyordum ertesi gune. Zaman geçti ve ben büyüdüm Zihnimin de odamin da perdelerini açtým sonuna kadar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vildan Yalçın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.