Kýna düþmüþ topraðýmýn al yüzüne, Güzel Zeyneb’im gidiyor yaban eline. Yüreðimi yaktý,sözüm kurudu dilimde, Geri kalan külünü döktüm gam çölüne.
Melaikeler tarardý onun upuzun saçlarýný, Aðladýðýný görmedim çatmadý kaþlarýný, Eksik etmezdi benden maðrur bakýþlarýný, Güzel Zeyneb’im, Öldürmedi lakin yaralý býraktý sevdamýzý.
Damlalar tek tek düþünce adýný zikir ettim, Aðladýkça. Mazinin önünden,saða sola bakarak geçtim, Hatýrladýkça. Seni unutmamak için fotoðraflarýný seyrettim, Korktukça. Güzel Zeyneb’im,ama ben sana gelmiþtim, Mahçupca.
Güneþ öfkeli,bulutlar ise orucunu tutuyordu, Yaðmur niyetine ihanet edip sözünü bozuyordu, Ezaný beklemeden,fýtratýna nifak dokuyordu, Güzel Zeyneb’im,Seyyah ise, Sahurdan iftara deðil, Beþikten mezara seni bekliyordu.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.