Kâbuslarým korkutuyor,
kümebulutlar siyah taþýr ufkuma
büküntü bürüyüp kalbimi
sana meylettiðimden beri
düðüm düðüm özlem yazar þiirlerim
zorlu çýkmazlarýn cenderesinde...
Ah! Çançiçeðim, camgüzelim Gülbahar’ým!
Güneþim sönükse hâlâ,
çýkmýyorsa ve aydýnlatmýyorsa günlerimi
karanlýklarda býrakýp da dünyamý
baþka dünyalarda doðuyorsa
ve kucaklamýyorsa beni bir vefalý dost gibi
yeþillenmiyorsa gül baharým
ölürken kurumuþ dallarýmda açmýyorsan eðer
yollar yoruyorsa vefasýzlýkla dizlerimi
yine de seni görüyorsam rüyalarýmda
hasretimsen her günümün ýssýzýnda
sen benim karasevdamsýn
dönmesen de özlediðimsin...
yaðmurlu bir buluta uzatýp da baþýmý
alnýma hasretini yazýyorsam kuytularda,
dayanmýþsam hayata,
kafa tutabiliyorsam alçaklýklara
gücüm, kuvvetim, mukavemetim sendendir
gel gör ki, karanlýk kuyulara atýlsam
deryalarda kulaçsýz kalsam
umutsuz kalsam yad ellerde
bütün sezgilerimi yitirsem de yine
beklediðim sensin
en güzel þiirlerimi sana yazacaðým
sen benim karasevdamsýn
dönmesen de özlediðimsin...
sadece beni sevmeni diledim
sadece seni yazdým alnýma
seni sordum herkese,
seni çizdim gökyüzünde maviliklere
senin adýný yazdým sulara halka halka
Her tulûatta repliðim oldun,
seni ezberledim her oyuna, seni oynadým...
sen benim karasevdamsýn
dönmesen de özlediðimsin...