Dolmuþtu zamanýn… Oturup o yaðmursuz, O parça parça yüzüne bakarken gökyüzünün, Güneþin bile nutku tutulmuþtu.. Çýkmýyordu bulutlarýn ardýndan.. Ansýzýn, hesapsýzca.. Belkide yorgun düþerek.. Bir çið gibi ömürden gittin..
Dolmuþtu zamanýn.. Oysaki varlýðýna yýllardýr, aþinaydý eþyalarýn.. Sehpanýn üzerindeki, bir camý çatlak gözlüðün.. Yanýnda duran oltu taþý tespihin.. Ve pek sevdiðin bulmacanla, kalemin.. Terk edilmenin, buruk tozunu biriktirmiþlerdi.. Aitliðin, yitikliðine karýþmýþ.. Sessiz bir yokluk býrakýp gittin..
Dolmuþtu zamanýn… Yarým kalmýþ hayallerinin anýsýný, Kurduðun cümlelerin üzerini, Beyaz örtüler örterek, Yabani otlar bürümüþ.. Rutubetli ruhlar býrakýp geride.. Gecenin yýldýzlarýný, Sabahýn ýþýklarýný, Kimsesizliðini de yanýna alarak gittin…
16/06/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
degaje8 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.